Świetny.
Dawno nie denerwowało mnie naraz tyle postaci, co w tym filmie. Jak to w skandynawskim kinie, kumulacja i nawarstwienie. Gosta, dobry chłop, który chce dogodzić wszystkim, ale nie potrafi wyznaczyć granic, przez co jest otoczony egoistami . Skretyniałym egocentrycznym ojcem o psychice wiecznego nastolatka (scena z rozwaleniem prysznica jak u Woodego Allena :) ), matka która… dziewczyna… i tak dalej i tak dalej. Świetne spotkanie mentorskie w 9 odcinku. Tak duża kumulacja ludzi wykorzystujących jego dobroć i naiwność musi w końcu spowodować reakcję. W myśl za tym, że los będzie podsuwał ci tak dużo zrąbanych sytuacji, że w końcu będziesz musiał coś zrobić, bo inaczej zwariujesz, więc albo coś robisz, albo wariujesz. Dlatego wierzę w Gostę, bo jednak coś robi, wyrzuca wszystkich i wyznacza granice. Oczywiście samotność jest w tej sytuacji nieunikniona, ale też pojawia się przestrzeń do nowego działania i odwaga. Co nie oznacza, że jak zaprosi dziewczynę ze stacji benzynowej na randkę to ona się natychmiast zgodzi, nie łudźmy się to przecież kino skandynawskie, tutaj nic nie idzie gładko. Ostatni odcinek, petarda. To daje siłę. Nikomu nie da się pomóc tylko potakując. Mimo wszystko wierzę w Gostę.
Ciekawa jest relacja między ojcem a Sagą, dopiero po jego udawanym umieraniu u niej pojawia się jakiś przełom i zaczyna się otwierać.
Film na pewno wart obejrzenia, choć strasznie irytujący.